توجه به نقش تأثیرگذار ورزش در ارتقاء نشاط اجتماعی و پیشگیری از آسیبهای اجتماعی از جمله خودکشی

نقش ورزش در ارتقا روحی و نشاط نوجوانان

خودکشی در بین نوجوانان خبر از چه دارد؟

وقتی خبر خودکشی نوجوانان کشورم را می شنوم برای لحظه ای دلم به درد می آید که چگونه می شود نوجوانی که باید از لحظه لحظه ی عمرش لذت ببرد، پی بازی و طی کردن اوقات فراغت با دوستانش باشد برای پایان عمر خود برنامه ریزی و اقدام می کند.

کجای کار ما به عنوان پدر و مادر به عنوان مسئول ایراد دارد که خودکشی انقدر کم سن شده است؟

نوجوانان و جوانان ما انرژی شان تخلیه می شود؟

طعم زندگی مردم کشورم ، مردم شهرم ، نوجوانان و جوانان شهرم چیست که خبر خودکشی هر نوجوانی چون زهر تلخ بر قلبمان می نشیند.

وقتی به کودکی و نوجوانی خودم نگاه می کنم، کتونی میخی به پا داشتم که چندین بار پاره شده بود و همچنان وصله دار با یک توپ پلاستیکی به دنبال گا کوچیک، فوتبال در زمین های خاکی و چمنی بودیم و آخر شب خسته و کوفته و بدنی زخمی به خانه می رسیدیم ، دنیا برایمان طعم داشت، شبها آرزوی کتونی آدیداس می دیدیم، آن زمان من اصلا نمی دانستم خودکشی چیست که بخواهم حتی به فکر انجامش باشم.

چقدر بین ما نسل ها تفاوت است، همانطور که این نسل امکانات دارد اما زندگیش، نوجوانی اش طعم خاصی ندارد.

شادی عمومی و دسته جمعی در این نسل چقدر کم است، همه چیز خلاصه می شود به یک گوشی و اینترنت که دنیای نوجوانانمان شده است.

این نسل هیچ خاطره ای از تیله بازی ندارد،

هیچ خاطره ای از گل کوچیک ندارد،

هیچ خاطره ای از زمین خاکی و کفشهای ورزشی وصله دار ندارد.

اصلاً این نسل رابطه ای با ورزش و شادی دسته جمعی ندارد.

وقتی به خبرهای خودکشی نکاه می کنم حرف از پرخاشگری فروخورده، حرف از فشار روانی، حرف از افسردگی و اضطراب است

مگر می شود یک نوجوان ۱۳ ساله انقدر درگیر باشد، چرا ؟ برای چه؟ به چه قیمتی؟ به قیمت از دست رفتن زندگی؟

نیروی و انرژی انباشته شده ی نوجوانان چگونه تخلیه می شود و اصلا فکری برای تخلیه ی این انرژی صورت گرفته شده است؟ انرژی که به طور طبیعی و طی فعالیت از بدن انسان خارج نشود به طرق دیگر از جمله پرخاشگری و اضطراب بروز داده می شود و تداوم این حس و حال منجر به ناامیدی و حس سرخوردگی می شود و زمینه ساز آسیبهای فراوانی از جمله خودکشی می شود.

خودکشی وقتی به سنین نوجوانی و حتی کودکی میرسد هر چند که تعداد آن بالا نیست اما زنگ خطری است برای جامعه که نسل امروز نسل شادی نیست و آینده ی این کشور شاد نخواهد بود و شادی انگیزه ای است برای پویایی و تغییر، انگیزه ای است برای پیشرفت.

اگر به حوزه ی ورزش به عنوان یکی از عوامل تخلیه ی انرژی و شادی آفرین در جامعه توجه شود و از متخصصین این حوزه در مدارس، مراکز آموزشی، پایگاه های بسیج، مراکز اجتماعی و جاهایی که محل رفت و آمد شهروندان و بویژه نوجوانان و جوانان استفاده شود می توان از قسمت زیادی از استرس و نگرانی نوجوانان کاست.

ورزش و توجه به حوزه ی ورزش راه مناسبی جهت تخلیه ی انرژی در افراد است که متأسفانه این موضوع و این حوزه از نگاه مسئولین مغفول مانده است و آنچنان که باید به این موضوع در افزایش نشاط روحی نوجوانان توجه نمی شود، در حالی که به نگاه به حوزه ورزش به عنوان یک سرمایه گذاری برای نجات نوجوانان و جوانان الان که آینده سازان کشور هستند، می باشند.

توجه امروز و سرمایه گذاری امروز در واقع راهی است برای نجات آینده ی این کشور، چرا که نسل افسرده و بی انگیزه نه تنها عملی برای پیشرفت کشور نیست بلکه خود هزینه ای است برای کشور و جامعه.

توجه به مدیریت حوزه ی ورزش به دست خود متخصصان این رشته در سطوح کلان، میانی و در سطوح اجرایی باعث می شود فرصت انرژی سوزی، تخلیه هیجانات، همچنین حس تعلق و هدفمندی در نوجوانان ایجاد شود که خود یکی از عوامل مهم در ایجاد انگیزه  و هدفمندسازی زندگی نوجوانان است.

برای نجات آینده کشورمان امروز باید ظرفیت های موجود را شناخت و از آنان بهره برد، از امروز باید به فکر نوجوانان و جوانانی بود که به دلیل حس تنهایی، ناراحتی و پرخاشگری تخلیه نشده زندگیشان طعمی ندارد؛ نگذاریم زندگی نوجوان دیگری به تلخی به پایان برسد.

عزیز جباری | کارشناس تربیت بدنی و فعال اجتماعی

وبسایت تخصصی مددکاری اجتماعی ۲۰۱۵